μακαρίτης Hundertwasser, ο εξαιρετικός αυτός αυστριακός αρχιτέκτονας και ζωγράφος, «χρωστάμε το κομμάτι πρασίνου που “έκλεψε” το κτίριό μας να το δώσουμε, όσο αυτό είναι δυνατόν, πίσω», αλλά και γιατί οι κόποι μας θα ανταμειφθούν στη συνέχεια από το αποτέλεσμα. Αρκεί να κάνουμε κάποια σωστά βήματα:
1. Φτιάχνουμε πρώτα τη θερμομόνωση της ταράτσας όσο μπορούμε καλύτερα, ανάλογα φυσικά και με την αντοχή της τσέπης μας. Μια θερμομόνωση όμως εντελώς ανεξάρτητη, όπως την έχουμε περιγράψει σε προηγούμενο τεύχος, ώστε αν κάτι δεν πάει καλά, να μην έχουμε πρόβλημα. Ενημερώνουμε μάλιστα τον άνθρωπο που κάνει τη μόνωση ότι θα επακολουθήσει φύτευση, ώστε να μας ενημερώσει για τα μέτρα που σκοπεύει να πάρει για την καλή στεγανοποίηση της ταράτσας. Διότι τώρα θα μένει αρκετή υγρασία στο υπόστρωμα της φυτεμένης επιφάνειας.
2. Αν πρόκειται για νέο κτίριο, πρέπει να ενημερώσουμε το μηχανικό για τις προθέσεις μας, ώστε να προβλέψει στα σχέδιά του τη στατική επάρκεια της ταράτσας. Για παλαιότερο κτίριο, ρωτάμε κάποιο μηχανικό για το ποιες μπορεί να είναι οι αντοχές της επιφάνειας που θα φυτευτεί. Αν είναι δυνατόν μια εκτίμηση να είναι σε κιλά /τ.μ. τόσο το καλύτερο.
3. Με βάση τα προηγούμενα, επιλέγουμε τον τύπο φύτευσης. Υπάρχουν γενικά τρεις τύποι: ο εκτατικός, ο ημιεντατικός και ο εντατικός. Σε γενικές γραμμές, ο πρώτος αφορά επιφάνειες στις οποίες δεν έχουμε εύκολα πρόσβαση συχνά και κυρίως δεν αντέχουν μεγάλα βάρη, όχι περισσότερο από 120 κιλά στο τετραγωνικό μέτρο. O δεύτερος είναι για επιφάνειες που τις επισκεπτόμαστε πιο συχνά και θέλουμε πράσινο όλο το χρόνο, αν είναι δυνατόν, και η επιφάνειά μας αντέχει βάρη από 100 έως και 270 κιλά στο τετραγωνικό μέτρο. O τρίτος τύπος είναι για όσους θέλουν να δουν ακόμη και δέντρα να μεγαλώνουν στην ταράτσα τους, αλλά χρειάζεται αδιάκοπη φροντίδα και αντοχή της επιφάνειας σε βάρη μεγαλύτερα από 270 κιλά /τ.μ.
4. Αποφασίζουμε για το ποια φυτά μπορούν να φυτευτούν και να ευημερήσουν αφού ρωτήσουμε γεωπόνο και όχι αφού δούμε διάφορες φωτογραφίες με παραδεισένιες φυτεμένες ταράτσες, που όμως υπάρχουν στη Γερμανία ή στον Καναδά. Χρειαζόμαστε φυτά ανθεκτικά στο δικό μας πολύ απαιτητικό -κυρίως το καλοκαίρι- κλίμα.
Σταγόνα-σταγόνα
Δεν πρέπει να νομίζουμε ότι απλά ρίχνουμε το χώμα στην ταράτσα, σπέρνουμε τους σπόρους και ποτίζουμε με κάποιο σύστημα που ρίχνει σταγόνες νερού και αυτό είναι. Σε μια πραγματικά καλά οργανωμένη φύτευση επάνω από τη μόνωση στρώνεται ειδική μεμβράνη για επιπλέον προστασία από το νερό και την όποια υγρασία. Επάνω από αυτήν απλώνεται ένα δίχτυ για την προστασία του ριζικού πλέγματος των φυτών, αλλά για να εμποδίσει τις ρίζες να διεισδύσουν στη μόνωση και να την καταστρέψουν. Στη συνέχεια, επάνω από ένα υπόστρωμα συγκράτησης υγρασίας και θρεπτικών στοιχείων τοποθετείται ένα σύστημα από μικρές συνδεδεμένες μεταξύ τους πλαστικές θήκες, όπως αυτές για τα αυγά, όπου εκεί μέσα συγκρατείται το νερό της βροχής ή το νερό από το πότισμα τους θερινούς μήνες. Το σύστημα αυτό έχει την ικανότητα να συγκρατεί, ανάλογα με την κατασκευή του, από 23 έως 40 λίτρα νερό σε κάθε τετραγωνικό μέτρο, αλλά να παρέχει και εξαερισμό, ώστε να μη σαπίσουν οι ρίζες των φυτών. Αν πέσει περισσότερο νερό, τότε αυτό φεύγει με το σύστημα απορροής. Επάνω από αυτές τις κυψέλες για τη συγκράτηση του νερού στρώνεται ένα διηθητικό φύλλο που αφήνει το νερό να περνάει, αλλά όχι το χώμα και άλλα ανεπιθύμητα σωματίδια, αφού από πάνω του τοποθετείται ειδικό υλικό, αρκετά ελαφρύ, πορώδες, με το σωστό pH και πλούσιο σε συστατικά απαραίτητα για την ανάπτυξη των φυτών που θα βάλουμε στη συνέχεια. Όλα αυτά δημιουργούν ένα στρώμα πάχους από 10 έως 20 εκατοστά. Στη συνέχεια διαλέγουμε τα φυτά.
Είναι να απορεί κανείς πώς κάτι που σε αρχαίες εποχές ήταν τόσο διαδομένο σε θερμές περιοχές όπως η Μεσοποταμία, αλλά και αυτονόητα χρήσιμο σε βόρειες περιοχές όπως η Σκανδιναβία, δεν διατηρήθηκε τους επόμενους αιώνες και τώρα το σκεπτόμαστε αν πρέπει να το έχουμε στο σπίτι μας. Με μια Πάρνηθα τόσο φρικτά καμένη.
Ποια φυτά ταιριάζουν;
Τα φυτά, πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ανθεκτικά και λιγότερο απαιτητικά σε νερό. Όχι γκαζόν δηλαδή, κατά προτίμηση φασκομηλιές, δεντρολίβανο, αλλά και παχύφυτα με σαρκώδη φύλλα, ικανά να συγκρατούν νερό, όπως αυτά της οικογένειας Sedum, με ρίζες που δεν εισχωρούν βαθιά. Όσοι «αντέχουν», βέβαια, μπορούν να προχωρήσουν ακόμη και σε δεντροφυτεύσεις, αυξάνοντας ανάλογα το πάχος του θρεπτικού υποστρώματος και τη φροντίδα.
vita.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου